Tag: Warner Music

Album, który tak naprawdę mógł w ogóle nie powstać.

Koncert, który zespół postanowił zarejestrować i wydać w całości, trwa dwie godziny. Trzeba uczciwie przyznać, że jest to bardzo energiczny, świetnie zagrany występ. Bardzo się obawiałem o realizację wizji, ale zupełnie niepotrzebnie, ponieważ całość jest skrojona idealnie – od świetnego obrazu, poprzez momentami szybkie kadry po (mimo zwykłego stereo) kapitalny dźwięk..

Również na zupełnie inny poziom wchodzi nowym albumem cały Traktor. Gorszy to poziom czy lepszy? Trudno jednoznacznie ocenić, ponieważ płyta nie należy do tych „łatwych”, które od razu wpadają do głowy i na zawsze tam już zostają. „Szachoffnica” jest gatunkowo twarda, ciężka, znajdująca jednak kilka momentów na odpoczynek. Wiem, że Traktor to grupa stricte koncertowa, która podczas występów czerpie garściami z atmosfery i energii publiczności. Liczę więc na to, że zalążek mocy, jaka pojawiła się na rozłożonej w studiu szachownicy uderzy z jeszcze większą mocą podczas rozgrywki na żywo.

Zarówno zespół jak i płyta mogą w 100 procentach stać się naszym nowym towarem eksportowym.

Jeśli byłbym już przyparty do muru i musiał wybrać, kto z dwójki Kruspe-Lindemann wygrywa pojedynek, to nieznacznie ten pierwszy. Co jednak wcale nie oznacza, że nie warto po „Skills in Pills” sięgnąć. Wręcz przeciwnie.

Dla mnie „Living Things” jest albumem gorszym niż poprzednik (ba, wcale z nim nie rywalizującym), ale wciąż interesującą dawką pomysłowej muzyki.

O ile mój pierwszy kontakt z muzyką zespołu spowodował, że przyrównałbym ich do… MUSE, tak dogłębne obcowanie z płytą zdradziło większe zafascynowanie muzyką popową lat 80-tych.

Poprzednie płyty każdorazowo pokrywały się złotym kruszcem, sprawiając że dziś wydają kolejne z poziomu gwiazdy brytyjskiej sceny muzycznej.

Świat muzyczny bez Disturbed byłby o wiele bardziej ubogi. Przynajmniej jego metalowa część. Zespół zyskał ogromną popularność przede wszystkim dzięki nośnym melodiom (kto nie zna np. „Down With The Sickness”?), ale również wokalista miał w tym duży udział. David Draiman, który na przestrzeni lat wyrósł na jednego z najbardziej charakterystycznych frontmanów, to dar o którym marzy wiele innych kapel.

Kompozycje na płycie są na tyle dobre, że swobodnie poradziłyby sobie bez występów gości… jednak zabrakłoby dodatkowego bodźca do przyciągnięcia fanów, niekoniecznie na co dzień będących fanami Disturbed. Więc właściwie dobrze jest jak jest.

Jest to bowiem bezsprzecznie najlepsza płyta XIII. Stoleti od czasów „Metropolis”.