Tag: pop

Gotye. A właściwie Wally da Backer – Belg od dziecka mieszkający w Australii. Wydał dotychczas trzy płyty. A w zasadzie 4 biorąc pod uwagę „Mixed Blood” zawierający remiksy utworów.

Podsumowując, „MANIA” posiada wszystkie przymioty, które cechują popowe albumy drugiej dekady XXI wieku. Mamy wspomnianą już gładką produkcję, udział rzeszy producentów i zewnętrznych współkompozytorów.

Dobrze, że weterani przypomnieli o swoim istnieniu nie tylko na koncertowej scenie.

Polecam każdemu kto szuka w muzyce czystej rozrywki, kto lubi charyzmatyczne wokalistki i umiar wszelaki… Jakoś wydaje mi sie ze zaleta grupy jest nie przedawkowanie żadnego ze środków wyrazu.

Powiem szczerze, że już dawno żadna płyta nie spowodowała u mnie takiej radości i uśmiechu, pomimo szarzyzny za oknem, jak „A Head Full of Dreams”.

aleki jestem od wynoszenia nowego oblicza Coldplay na olimpijskie szczyty (ja szczeniacką miłością kochałem, kocham i kochać będę „X&Y”), jednak podziwiam konsekwencję, z jaką zespół wędruje ku Krainie Radości.

Piękna to płyta. Może nie powinienem jej oceniać, ale „dziewiątka” nawet minimalnie nie poruszy mojego sumienia.

Suma sumarum – bardzo udany album. Wstyd nie znać, zwłaszcza w świetle nadchodzącego Open’er Festivalu, na którym, o ile nie nastąpi jakiś kataklizm, zobaczymy właśnie Coldplay. Stay tuned for more!

Jeżeli, jakimś cudem, nie znasz Coldplay, swoją nową przygodę zacznij właśnie od „Parachutes”; jeżeli zaś zespół znasz od dawna, bardzo możliwe, że traktujesz ten album podobnie, jak ja.

Coldplay to uznana marka.

35 lat na scenie (z pięcioletnią przerwą w latach dziewięćdziesiątych), sześć milionów sprzedanych płyt, dwanaście singli w brytyjskim Top 40, dwie płyty na szczycie zestawień na Wyspach, pełne sale koncertowe…

Nikogo nie powinno dziwić, że w kwiecie kariery nagrywa się taką płytę jak „The Dreaming”, skoro w wieku trzynastu lat komponuje się takie utwory jak „The Man With The Child In His Eyes” i „The Saxophone Song”.

Nie będę ukrywał, że tekst recenzji ostatniej płyty Davida Bowiego piszę znając już koszmarną wiadomość, że mistrz właśnie odszedł. Zupełnie innego wymiaru nabiera spojrzenie na zawartość „Blackstar”, jak i na wydarzenia ostatnich niespełna trzech lat.

Czasem na świecie rodzą się ludzie obdarzeni takim talentem, że mogliby się nim podzielić jeszcze przynajmniej z paroma osobami.
Bezsprzecznie do takich ludzi zaliczam Stevena Wilsona.