Tag: oskar

„Love Will Never Come” ma to coś, co posiadały wszystkie płyty sygnowane logiem Mr.Gil: bardzo intymny, kameralny klimat, oraz wyjątkowe ciepło i wrażliwość.

Czego się muzycznie możemy spodziewać? Dość specyficznego połączenia muzyki rockowej, progresywnej z muzyką etniczną – w tej kwestii ogromną pracę robią tu wszelkie instrumenty ludowe oraz śpiew w języku hiszpańskim.

Zespół obraca się w luźnych obszarach muzyki fusion, łącząc elementy progresywnego rocka , metalowych, ostrzejszych brzmień i jazzowej estetyki. Granie takiej muzyki wymaga sporych umiejętności, oraz polotu.

Muzyczna propozycja Triona, to prawdziwy miód dla uszu i pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którym nie obojętne są dźwięki macierzystych formacji muzyków tworzących ten projekt, a także zagorzałych maniaków klasycznych dokonań wspomnianych Genesis czy Camel.

Porównując debiutancki „Tortoise” z tegorocznym, premierowym materiałem – „Funfair Fantasy”, można stwierdzić, że muzycznie zespół praktycznie nie zmienił się zbyt wiele i chyba nie zamierzał tego robić! Uwypuklić by tutaj można jednak małą różnice, „Tortoise” jest płytą, chyba nieco bardziej usymfonicznioną. Natomiast, w tej najnowszej, „Fanfair Fantasy”, słychać nieco więcej fascynacji, muzyką grupy Camel. Niemniej jednak, obydwu słucha się jednakowo wybornie!

Muzycznie jest to podróż po dźwiękach szeroko rozumianego neo prog rocka, choć jak na zespół wywodzący się z Holandii, Nice Beaver wyjątkowo oszczędnie operują instrumentami klawiszowymi.

Szwajcarska CLEPSYDRA to zespół, którego… nie znałem… W okresie największej fascynacji progresywnym rockiem zespół jakoś mi umknął, a potem nastąpił okres przesytu tego typu graniem… do teraz.

W muzyce Lilith słychać nieco klimaty starego Moonlight czy Closterkeller z okresu Scarlet, pobrzmiewa nieistniejący już od wielu lat Sirrah.

Leap Day nigdy nie wypłynęli na szerokie wody i nie podbili progresywnego rynku. Szkoda bo to bardzo porządny zespół, kapela która z każdym kolejnym albumem studyjnym idzie do przodu w kierunku muzyki coraz bardziej ambitnej i trudnej do rozgryzienia…

„Live At The Northern Prog Festival” to swego rodzaju “best of” formacji I jeżeli ktoś chce poznać twórczość tych muzyków z krainy tulipanów to śmiało może zacząć od tego wydawnictwa.

Czy to najlepsza płyta zespołu? Zdecydowanie tak. Co prawda wymaga odrobiny cierpliwości, ale w zamian dostarcza całej masy emocji i delikatnego, nastrojowego, kojącego grania.

Podsumowując. „Skylge’s Liar” choć nie jest kamieniem milowym w historii rocka to jest bardzo solidną porcją zagranej z wyczuciem muzyki.

Leap Day nagrali album, który może się podobać. Wiele tu piękny melodii i (co uwielbiam) gitar snujących swe partie na tle klawiszowych podkładów. Mam tylko jedno zastrzeżenie. Dotyczy ono brzmienia tego wydawnictwa, które mogłoby być odrobinę lepsze (głośniejsze).

Holendrzy ponownie nagrali album, któremu w mojej ocenie brakuje nieco przebojowości, ale który mi się podoba (jakiś taki mały paradoks).