Tag: Napalm Records

Kierunek w jakim podąża Tristania był chyba trochę maskowany przez charyzmę wspomnianej Vibeke Stene, która umiejętnie potrafiła odciągnąć zespół od sztywnych i oczywistych klasyfikacji. Dzisiaj Tristania pod kątem kompozycyjnym została bardzo spłycona, a utwory tworzące Rubicon zdają się to potwierdzać. Styl grupy bardzo zbliżył się do muzyki jaką serwuje choćby włoska Lacuna Coil. Są osoby, które nazwą to metalem gotyckim, ale w rzeczywistości jest to coś na pograniczu rocka i metalu w wersji light, bardzo rzadko wspomaganego mocnymi partiami instrumentalnymi i opartego przede wszystkim na prostych melodiach, wymianach wokalnych, krótkich riffach i zestawie bardziej lub mniej świeżych sampli.

Czwarta płyta, zwróciła jeszcze większą moją uwagę, z dwóch powodów. Po pierwsze tematycznie jest to pierwszy koncept zespołu. A futurystyczna historia w ujęciu nowoczesnego rocka musi zabrzmieć intrygująco. Do tego pozytywnie nakręciłem się kwestią rychłej wizyty grupy w naszym kraju (zarówno jako support na dwóch koncertach Maiden, jak i na samodzielnym koncercie).

Być może wielu będzie kręcić nosem i narzekać, jednak jak dla mnie nowy album Tiamat to kawał świetnej roboty. Nie jest to kolejny „Wildhoney”, ale to nikogo nie powinno dziwić – dawne czasy nie wrócą. Tym niemniej „The Scarred People” to kolejna udana pozycja w dyskografii Szwedów pokazująca, że zespół wciąż ma pomysł na granie i tym samym jest w wysokiej formie. Oby dobra passa utrzymywała się w przyszłości, a na nowy album nie trzeba było czekać tak długo jak teraz. Dajcie się zniewolić i poddać urokowi nowego Tiamat – warto!

Fairyland z gracją porusza się po dość wyświechtanym już i wyeksploatowanym gatunku. Na płycie sporo jest ciekawego, metalowo/symfonicznego rzemiosła i jeżeli tylko ktoś lubi takie podniosłe tematy to powinien być usatysfakcjonowany.

Zwiedzając muzyczny świat warto czasem zajrzeć w miejsca, w których, jak by się mogło wydawać, muzyka metalowa nie gra pierwszych skrzypiec. Podczas moich muzycznych wojaży postanowiłem tym razem sprawdzić, jak wygląda scena nazywana metalem symfonicznym (aka goth-metalem) w słonecznej Hiszpanii.

Nie ma co owijać w bawełnę: „Winter Kills” to kawał metalowej muzy przez duże „M”! W swoim gatunku jedna z najlepszych płyt minionego roku.