Tag: EMI

W pierwszym okresie działalności Tanzwut wydał cztery albumy, a w 2006 roku nastąpiło zawieszenie jego działalności. Jednak w 2010 roku, po odejściu Teufela i kilku innych muzyków z Corvus Corax postanowiono przywrócić Tanzwut do życia. Dziś zespół ten tworzy swoją muzykę wg dwóch przepisów. Pierwszy z nich to właśnie ten, który znamy i lubimy najbardziej (metalowo-elektroniczny), natomiast drugi podobny jest do tego, czym wciąż zaskakuje nas Corvus Corax – średniowieczny, bez gitar, automatycznych perkusji i elektroniki. W obu przypadkach zawsze jest to jednak muzyka wyborna.

Pomimo upływu 27 lat od wydania tego albumu, wciąż słucha się go bardzo dobrze, czas okazał się dużo bardziej łaskawy dla Talk Talk niż dla wielu popularnych w tamtych czasach zespołów new romantic.

Ale żeby nie popadać w pesymizm: parę razy łezka mi się w oku zakręciła przy słuchaniu tej płyty. „Brylant” to na pewno nie jest, jednak „Lamentu” również nie trzeba wznosić…

L.U.C to zbyt kreatywna głowa, aby go ignorować.

Piękna to płyta. Może nie powinienem jej oceniać, ale „dziewiątka” nawet minimalnie nie poruszy mojego sumienia.

Coldplay to uznana marka.

Kiedy poznałem ten album, przyjąłem go entuzjastycznie. Wprawdzie przez lata niektóre utwory omijałem szerokim łukiem, ale po odejściu Bruce’a z Maiden, a już tym bardziej po wydaniu „Balls to picasso” często powracałem do „Tattoed Millionaire”.

Jakość dźwięku trochę bootlegowa, ale… ma to swój urok. W końcu słuchamy koncertu, a nie wypolerowanej w studiu płyty z milionem poprawek.

Nosferatu is back.. I to z najciekawszym materiałem od ładnych paru lat. Wprawdzie do poziomu „Ztraceni w Karpatech” jeszcze co nieco brakuje, ale chimeryczny lider tej czeskiej kapeli Petr Stepan najwyraźniej odzyskał radość z grania i komponowania

Przyjemnie się tego słucha i fajnie ogląda. Sam nie wiem kiedy „zleciało” mi te 14 kompozycji. I tylko ubogich dodatków szkoda…

Takie rockowe granie w lekko amerykańskim garażowym klimacie .