Tag: 2012

Rafał Żak nagrał album bijący na głowę większość wydawnictw, które ukazały się ostatnimi czasy nie tylko w Polsce.

„Topless” to bardzo dobra płyta. Może nie porwała mnie od początku, ale z każdym kolejnym przesłuchaniem zyskiwała w moich oczach. Musicie pamiętać jednak, że było to spojrzenie przez pryzmat poprzedniej EPki.

Najnowsze dokonanie Slasha (i towarzyszy) to muzyka z najwyższej półki , choć takie stwierdzenie dziś pachnie truizmem.

„Lipa” z kolegami zmajstrowali bardzo dobrą rzecz – płyta wciąga i w pewnym sensie zniewala. Obok trafionych dźwięków słyszymy niebanalne, trafne teksty, z których „Lipa” dał się poznać już wcześniej. Album zrealizowany na wysokim poziomie, z pomysłem. Do tego dochodzi rockowy pazur i ciężar. To chyba najlepszy album Lipali, a w starciu z poprzednikiem, „3850” wygrywa bez dwóch zdań. Bardzo pozytywne zaskoczenie!

(,,,) płyta nie jest ani nazbyt agresywna, ani nadmiernie przesłodzona, a elementy lżejsze i cięższe wręcz przenikają się wzajemnie i uzupełniają

Zachęcam do sięgnięcia po płytę zatytułowaną „Nothin’ But Death”, jest zaskakująco dobra.

Zespół pierwszą płytą bardzo wysoko zawiesił poprzeczkę, jednak drugi album podoba mi się jeszcze bardziej.

W sumie fajna koncertowa wizytówka Luxtorpedy. Kto jeszcze nie widział ich na żywo – pora nadrobić zaległości:)

Jest to prawdziwy muzyczny koktajl… wpływów, inspiracji. Czegoż tutaj nie ma? Od klasycznego rocka, poprzez, rock progresywny, symfoniczny, hard rock, industrialne klawiszowe tła, aż po bogate wątki, utrzymane w folkowej stylistyce.

To DVD to prawdziwa gratka dla fanów zespołu.

Nawet kiedy trzymałem album w swoich rękach wciąż obawiałem się czy album mi się spodoba. Obawiałem się, że dbałość o konstrukcję i narracje przewyższy aspekty muzyczne. Całe szczęście zespół wypracował kompromis.

Album zapewne najbardziej przypadnie do gustu sympatykom klimatycznych odmian black/death metalu, ale również zwolennicy nieco lżejszych brzmień mogą w twórczości Lilla Veneda znaleźć coś dla siebie.

Dla mnie „Living Things” jest albumem gorszym niż poprzednik (ba, wcale z nim nie rywalizującym), ale wciąż interesującą dawką pomysłowej muzyki.

Ale mimo pewnych mankamentów lubię ten Listopad. A od refrenu „D.O.M” moja głowa wciąż nie potrafi się uwolnić…