Tag: 2009

„Disorder In my Head” jest płytą, która posiada fantastyczny klimat. Muszę przyznać, że słuchanie jej przysporzyło mi nie mniej przyjemności niż obcowanie z najnowszym porcupinowym „Incydentem”.

Same kompozycje to kwintesencja tego co było już przerabiane na przestrzeni ostatnich lat, gitary + klawisze do tego wokalistka za mikrofonem i cała masa przebojowych melodii.

Obstawie Prezydenta należy się szacunek za to, że po dwudziestu paru latach działalności wciąż nagrywa tak dobre albumy i naprawdę nieźle radzi sobie na rynku w tych niełatwych przecież czasach dla bluesa i muzyki okołobluesowej czasach.

Życie toczy się jednak dalej i legenda southern rocka właśnie przypomina o sobie nową płytą studyjną.

Luna Negra to dość ciekawe zjawisko na naszej scenie. Słychać, że instrumentaliści mają fach w dłoniach, a i pomysły, które znalazły się na Soundproof Demo nie są banalne.

„Dreamland” to niezwykle świeże spojrzenie na temat rocka. Płyta powinna przypaść do gustu zarówno zwolennikom jego tradycyjnych odmian jak i grania progresywnego.

Listopad to debiut niezwykle udany. Na rockowym poletku, pojawiła się niezwykle obiecująca formacja i mam nadzieję, że już niedługo będzie o nich głośno – zasługują na to. Krążek Kręgi w Czasie Zatoczone został wydany przez sam zespół i myślę, że po takim debiucie nie powinno być kłopotu ze znalezieniem odpowiedniego wydawcy.

Lion’s Share poszerzył swoją dyskografię o mocną rzecz, co z pewnością docenią sympatycy zespołu.

Nawiązując do wyrobów czekoladopodobnych, jest tutaj wszystko co powinny zawierać tego typu wyroby: znakomita produkcja – ciastko, świetne melodie – karmel a przede wszystkim wyśmienity instrumentalny warsztat – czekolaaaaaada!

Podsumowując muszę stwierdzić że jest to płyta całkiem niezła, mająca jednak kilka słabszych momentów co zaważyło na takiej a nie innej ocenie.

Leap Day nagrali album, który może się podobać. Wiele tu piękny melodii i (co uwielbiam) gitar snujących swe partie na tle klawiszowych podkładów. Mam tylko jedno zastrzeżenie. Dotyczy ono brzmienia tego wydawnictwa, które mogłoby być odrobinę lepsze (głośniejsze).

Po zaznajomieniu się z muzyką, postanowiłem sobie solennie, że postaram się nie przegapić kolejnych koncertów zespołu.

Wydaje mi się, że nie ma sensu rozbierać utworów Leash Eye na części pierwsze na potrzeby recenzji… niech przekona was do sięgnięcia po ten krążek, fakt że na V.E.N.I. znajdziecie energetyczny rock/metal z jajami… może i bez zbędnych zachwytów… ale z wykopem.

Panowie Andy Lawton i Brian Donkin wykonują swoje utwory z dużą ekspresją, wręcz celebrują je z nie pozbawioną pewnego patosu teatralnością. Do tego dochodzi świetna oprawa świetlna. Wszystko to powoduje że koncert ogląda się z przyjemnością.