1. Niebo dla ciebie
2. Na sen
3. Euforia
4. Ja płaczę
5. What is and What Should Never be
6. Woodstock
7. Ten tato
8. Konik na biegunach
9. Mój blues
10. Biała droga
11. Lewiatan
12. Millenium
Rok wydania: 1997/2020
Wydawca: Magic Records
https://www.urszulakasprzak.pl/
Po pobycie w Stanach Zjednoczonych Urszula i gitarzysta Stanisław Zybowski (prywatnie partner wokalistki) wrócili do Polski by nagrać kolejną płytę. Poniekąd do tej decyzji przyczynił się Andrzej Mazak, właściciel firmy samochodowej, który obiecał zasponsorować wydanie nowego albumu. Choć ostatecznie funduszy nie starczyło by pokryć wszystkie koszty związane z powstaniem wydawnictwa, to zdeterminowana para dokończyła rejestrację nagrań. Pomocną dłoń wyciągnął Marek Kościkiewicz wówczas szef firm Zic-Zac i zaryzykował wydanie „Białej drogi”, ponoć komentując „jak się sprzeda 10 tysięcy to stawiam flaszkę.” Chyba musiał wykupić abonament w monopolowym bo już na samym początku płyta się rozeszła w ilości 200 tyś egzemplarzy i w 1997 roku była najlepiej sprzedającą się pozycją.
Z perspektywy czasu sukces albumu „Białej drogi” wcale nie dziwi, bo jest niemal perfekcyjnie wyważony. Dla ogromnej liczby, pewnie przypadkowych, sympatyków Urszuli utworem, który przyciągnął uwagę był „Konik na biegunach” czyli rockowa wersja piosenki wykonywanej przed laty przez Michała Hochmana. „Konik” stał się wielkim hitem i do dziś jednym z najbardziej rozpoznawalnych w dorobku wokalistki. Jednak o wiele ambitniej prezentują się wysublimowane przeboje pokroju „Niebo dla ciebie” czy „Na sen”. W tych przypadkach mamy do czynienia z pop rockiem najwyższych lotów. Ale oprócz wpadających w ucho piosenek znajdziemy na płycie także rockowe numery z wykopem. „Euforia” jest nie tylko przykładem świetnego aranżu ale również rewelacyjnym popisem wysokich umiejętności Zybowskiego gitarzysty. Podobnie drapieżną rockową naturę prezentują „Lewiatan” i kończący całość „Millenium”. Poza tym jest jeszcze odrobina ciepłego bluesa w utworze zatytułowanym nomen omen „Mój Blues” i całkiem niezła wersja standardu Led Zeppelin „What is and What Should Never be” z dwójki. Można całość podsumować, że na „Białej drodze” autorzy stworzyli niezłą dramaturgię, która powoduje, że i dziś, po upływie ćwierć wieku od premiery, słucha się jej z wielką przyjemnością.
Niedawno nakładem Magic Records pojawiła się niezwykle starannie wydana reedycja „Białej drogi” . Materiał został ponownie zarejestrowany, a Urszuli towarzyszył nowy skład: Krzysztof Poliński (perkusja), Michał Burzymowski (gitara basowa), Piotr Mędrzak (gitary elektryczne), Sławomir Kosiński (gitary elektryczne i akustyczne), Łukasz Piechota (instrumenty klawiszowe) oraz Jerzy Runowski (gitary). Odświeżone nagrania brzmią nowocześniej, dynamiczniej, co sprawia że „Biała droga” otrzymała jak gdyby drugie życie. Wydawnictwo jest dedykowane pamięci
Stanisława Zybowskiego, zmarłego w 2001 roku .
8/10
Witold Żogała
