1. The Adults Are Talking
2. Selfless
3. Brooklyn Bridge To Chorus
4. Bad Decisions
5. Eternal Summer
6. At The Door
7. Why Are Sundays So Depressing
8. Not The Same Anymore
9. Ode To The Mets
Rok wydania: 2020
Wydawca: Sony Music Entertainment
https://www.thestrokes.com/
I pomyśleć, że debiutanckiej płycie The Strokes „Is This It” za chwilę
stuknie dwudziestka. Nagrywając pierwszy album chłopcy mieli po
dwadzieścia lat i naturalny pęd ku rewolucji. Udało się. Gitarowe,
riffowe granie, plus punkowa nonszalancja w głosie Juliana Casablancasa
przyniosły piorunujący efekt. Sukces płyty dawał nadzieję, że po
upływie dekady od ukazania się Nevermind Nirvany nastąpi kolejne
rozdanie w rockowej pierwszej lidze. I być może ówczesne oczekiwania
okazały się trochę na wyrost, to jednak niemal natychmiast stali się
klasykami alternatywnego grania. Nic dziwnego, pochodzą z Nowego Yorku,
miasta, które ma na swoim koncie ćwierć encyklopedii klasyków rocka. „Is
This It” nie wywołał jednak potężnej lawiny, ale dla fanów i
recenzentów stał się punktem odniesienia przy porównaniach kolejnych
płyt grupy. A Casablancas wciąż zachowuje swoją kontestatorską naturę i
jak donosi w wywiadach , nie cierpi ulegać presji i spełniać oczekiwania
publiczności. Mimo wszystko trzeba z aprobatą poklepać go po plecach,
przecież nie gra po weselach tylko jest frontmanem rockowej kapeli z
punkowym rodowodem.
Jak prezentuje się zatem The Strokes na szóstej płycie studyjnej, której
nadali tytuł „The New Abnormal”? Ano świetnie. Może gitary już nie tną
powietrza jak przed laty ale od opisywanych powyżej zdarzeń minęły
niespełna dwie dekady a cały zespół wiekowo przekroczył czterdziechę. I
właśnie, najnowsze wydawnictwo The Strokes jest niezwykle dojrzałe.
Tak, dojrzałość jest najlepszym słowem opisującym aktualną ich
twórczość. Z jednej strony zachowują cały czas swoją tożsamość i słychać
w nagraniach echa przeszłości, zaś drugiej strony dokładają to co
aktualne. Mniej gitarowych riffów więcej elektroniki, a wszystko spaja
nostalgia wieku średniego. Do tego powkładali gdzie trzeba odpowiednią
dawkę melodii oraz odrobinę dyskotekowego rytmu i tym samym The New
Abnormal zyskała na przebojowości. Weźmy na przykład pierwszy utwór. W
„The Adults Are Talking” dobitnie słychać ten sam zespół sprzed lat, ich
charakter się nie zmienił. Nonszalancji im wciąż nie brakuje, ale już
nie gitarowy riff jest siłą piosenki ale melodia, która po wysłuchaniu
już nie odpuszcza. Zachowując niezależność zespołu z nurtu
alternatywnego rocka, nabrali koloru popowych artystów z mainstreamu.
Dlatego śmiem twierdzić, że okładka doskonale oddaje zawartość płyty.
Jej front zdobi obraz (Bird on Money) innego wielkiego nowojorskiego
artysty Jean-Michela Basquiata .
Może Julian Casablancas nie lubi schlebiać gustom i spełniać oczekiwania
sympatyków zespołu, ale ja też potrafię być przekorny i powiem : „a
właśnie, że spełniliście moje oczekiwania drogi Julianie. Dzięki.”
8,5/10
Witold Żogała
