01. The Wiki Man
02. The Mind’s Eye
03. Shoot Them Down
04. Tech Support Guy
05. Titanic Calls Carpathia
Rok wydania: 2011
Wydawca: Inside Out
„…bzzz, gzzzzz, bzzzzz” – co za nostalgiczny dźwięk! Każdy kto dorastał w czasach raczkującego w Polsce Internetu słuchając otwarcia „The Wiki Man” przeżyje deja vu. Taaak, w dobie Neostrad i dostępów oferowanych przez operatorów sieci komórkowych trudno sobie wyobrazić połączenia o transmisji tak wolnej, że nieduży plik można było ściągać i cały dzień a łącze o przepływności 128kb/s było marzeniem…. to były czasy:) .., ale w sumie to nie miał być wywód na temat rozwoju Internetu w kraju nad Wisłą a tekst na temat najnowszego albumu formacji The Tangent – „COMM”.
Andy Tillison niestrudzenie podąża raz wytyczoną ścieżką i „COMM” już od pierwszych chwil jest rozpoznawalny jako dzieło jego zespołu. Nie znajdziemy tu rewolucyjnych rozwiązań, to stary dobry The Tangent z klawiszowymi wariacjami, niezwykłej urody gitarowymi solówkami i szaleństwami na saksofonie. Jonathan Barrett jak zwykle czaruje na basie (nie wiem jak on to robi, ale jego gra jest niesamowita i cieżko mi wyobrazić sobie ten zespół bez niego – odszedł po nagraniu płyty) a sam Andy, który poza partiami wokalnymi obsługuje instrumenty klawiszowe swoją grą w wielu miejscach tradycyjnie przemyca elementy jazzu („The Wiki Man” – solo na fortepianie mniej więcej w siódmej minucie) i nadaje płycie specyficznego „tangentowego” posmaku.
To wydawnictwo to w sumie tylko pięć utworów ale dwa z nich to prawdziwe kolosy. Już na początek mamy zaserwowany ponad 20-o minutowy wspominany już „The Wiki Man” z częstymi zmianami tempa i zwariowanymi partiami solowymi. Kolejny „gigant” czasowy to zamykający krążek „Titanic Calls Carpathia”. Rozpoczyna się niczym wstęp do opowieści z krainy 1000 nocy, po chwili jednak atmosfera zaczyna gęstnieć zaczyna być patetycznie i rozpoczynamy podróż po jednym z najlepszych utworów jakie ten zespół kiedykolwiek nagrał. Dla mnie to majstersztyk z odpowiednią ilością patosu, rewelacyjnym dość mocnym, gitarowym refrenem i klimatem, który u mnie osobiście wywołuje ciarki.
„COMM” jest kolejną płytą w dyskografii zespołu, która może się podobać. Tak jak poprzedniczki potrzebuje jednak czasu i odwdzięcza się za poświęcone jej chwile wieloma pięknymi dźwiękami i zaskakującymi „zwrotami akcji”.
8,5/10
Piotr Michalski
