1. Assassing
2. Punch And Judy
3. Jigsaw
4. Emerald Lies
5. She Chameleon
6. Incubus
7. Fugazi
Rok wydania: 1984
Wydawca: EMI
…i nadszedł nam rok 1984, a wraz z nim druga płyta Marillion zatytułowana „Fugazi”. Płyta dojrzalsza i nieco ostrzejsza od swej poprzedniczki (nawet pojawiały się informacje, że Marillion kieruje się ku metalowi). Na krążku mniej jest „genesisowych” dźwięków a zespół zaczynał wypracowywać swój własny styl.
„Fugazi”, trzeba przyznać to bardzo udany album, dla wielu najlepszy w dyskografii zespołu. Muzycy po raz kolejny udowodnili, ze pisanie chwytliwych melodii oprawionych ciekawymi, metaforycznymi tekstami to dla nich żaden problem i tak: obok „złośliwego” w swej wymowie, rockowego „Assassing” mamy przepiękną balladę „Jigsaw”, którą to Steve Rothery ozdobił jedną ze swoich najlepszych solówek. „Emerald Lies” zaczyna się niemal w stylu Iron Maiden, by jednak zaraz płynnie przejść w bardzo spokojny, a jednocześnie niepokojący fragment. Oczywiście Marillion nie byliby sobą gdyby taki stan miał trwać do końca utworu i już po chwili mamy znów mocne, rockowe uderzenie. „Fugazi”, poza wymienionymi to jeszcze utrzymane w nieco onirycznym, sennym klimacie „She Chameleon” z ciekawą partia instrumentów klawiszowych, „Incubus” z fenomenalną solówką, która to moim skromnym zdaniem jest najlepszą jaka wyszła spod palców mistrza Rotherego oraz „Fugazi”. Utwór tytułowy to godne zamknięcie płyty, zespół znów ociera się o klimat Iron Maiden (solówka), a samo zakończenie, kiedy to Fish pyta się retorycznie co stało się z prorokami i wizjonerami wywołuje (przynajmniej u mnie) ciarki…
Marillion już wtedy mógł się pochwalić sporą grupą oddanych fanów. Wraz z „Fugazi” zrobili duży krok naprzód a ogromny sukces był już na wyciągnięcie dłoni. Wraz z Ianem Mosleyem za zestawem perkusyjnym (zastąpił Micka Pointera, który to po latach powrócił z zespołem Arena) Marillion stał się maszyną, której tryby pracowały na najwyższych obrotach i wydawało się, że nic nie jest już w stanie ich zatrzymać…
9,5/10
Piotr Michalski
