1. Innerv 2:51
2. ?If 2:03
3. Self_xorcism 4:17
4. Planet Eyes 2:25
5. Sci-Fi 2:08
6. U.F.D. (User Friendly Demons) 2:01
7. Dimensions 1:54
8. U.F.D. In Distored Mirror 2:43
Rok wydania: 2017
Wydawca: Sonic Distribution
https://www.facebook.com/JitterFlow/
Zawsze w recenzjach beształem zespoły nie posiadające własnego stylu,
ślepo zapatrzone w zachodnie gwiazdy minionych dekad. Po zapoznaniu się z
tą płytą okazało się, że można przeholować również w drugą stronę.
JitterFlow sprawia wrażenie zespołu rozpaczliwie próbującego być innym
niż wszystkie. Jednak słuchaniu „Self_X” nie towarzyszą żadne inne
uczucia jak właśnie rozpacz.
OK, coś może mi się nie podobać, ale to nie znaczy, że jest złe. Gorzej
gdy to czego słucham jest beznadziejne niezależnie od punktu widzenia, a
tak właśnie jest w przypadku tego albumu. Po odfoliowaniu wydawnictwa i
wstępnych oględzinach stwierdziłem, że może to być całkiem przyzwoity
longplay: wewnątrz znajduje się estetyczna książeczka z tekstami a na
zdjęciach widzimy trzech panów w średnim wieku ewidentnie cieszących się
ze wspólnego grania. To uczucie zaburzała jedynie szpetna okładka:
jakby ten co składał graficznie środek digipacka zapomniał, że ma też
przygotować front i w pośpiechu wziął byle jaki obrazek z Google
Grafika, dopisując w Paincie nazwę zespołu i tytuł płyty.
Jeszcze wkładając płytę do odtwarzacza spodziewałem się, że usłyszę
jakiś dziarski rock n’ roll bowiem miałem już do czynienia z takimi
przypadkami gdzie trzech dobrych kumpli, którzy mają już ułożone życie i
nie marzą o karierach gwiazd rocka zakładają sobie power trio ot tak,
dla frajdy. Niestety wystarczyło kilka pierwszych sekund pierwszego
utworu abym tę nadzieję porzucił. Muzyka wykonywana przez JitterFlow to
po prostu jazgot. Bezpłciowa i bezkształtna mieszanina obłąkanych
screamów, zarzynania gitar i losowego okładania zestawu perkusyjnego.
Wtrącane gdzieniegdzie partie mówione tylko dodają chaotyczności. To już
nawet nie chodzi o to, w jaki sposób to sklasyfikować, bo jak wiadomo
muzycy lubią się chwalić, że grają tak, że recenzentom trudno to wrzucić
do jakiejkolwiek szufladki. No, ale zastanówmy się komu by się to mogło
podobać? Myślę, że nawet dla fanów nowoczesnego core’u reprezentowanego
przez takie grupy jak Asking Alexandria, Bring Me The Horizon czy
Parkway Drive będzie to ciężkie do przetrawienia.
Jeżeli źródłem tych opętańczych wrzasków jest frustracja czy
jakiekolwiek inne negatywne uczucie wymagające rozładowania napięcia, są
znacznie lepsze sposoby niż nagrywanie czegoś takiego. No ale to by się
nie zgadzało, ponieważ tak jak wspomniałem na początku na zdjęciach
wewnątrz wydawnictwa widzimy trzech uśmiechniętych przyjaciół. Z braku
chęci dywagowania nad tym co autorzy mieli na myśli odkładam tę płytę na
najniższą półkę skąd zdejmę ją najprawdopodobniej dopiero przy
ewentualnej przeprowadzce.
1,5/10
Patryk Pawelec
