1. Drowning
2. De New York à Madrid
3. Le cri du monde
4. Nulle part
5. Blesse mon coeur
6. Morgane de toi
7. Mya
8. Tous les garcons
9. I Love Paris
10. On est tous
11. Johnny Rodeo
12. Roxanne
13. El Loco
14. Elle a les yeux revolver
Rok wydania: 2017
Wydawca: Dooweet
https://www.facebook.com/groupedaisydriver/
To dla mnie niezwykłe doświadczenie. Jeśli chodzi o proste rockowe granie, owszem mam swoich ulubieńców, zarówno na krajowej scenie, jak i wśród zagranicznych wykonawców, ale nie przypominam sobie aby ktoś poza moimi faworytami zrobił na mnie tak pozytywne wrażenie. „Nulle Part” to album zaśpiewany po francusku, a zagrany przez rockowy kwartet, bez zbytnich wycieczek po firmamencie gatunku. Chłopaki z DAISY DRIVER postawili na melodie i to ich recepta na dobrą muzykę. Wprawdzie w bio wskazują wzorce na scenie grunge, czy też w gatunku stadionowego rocka, jednak jeśli nawet inspirowali się wielkimi gatunku, nie przemycili tego w sposób nachalny do swojej muzyki.
Te 14 kawałków to muzyka, której duch wyrwany jest z lat 90-tych, ale produkcja to domena czasów obecnych. Na moje ucho sporo tu punk-rockowego podejścia ale sprowadzonego w znacznie bardziej grzeczne ramy. Słyszę w ich muzyce pazur THE CLASH, ambicję THERAPY?, czy FOO FIGHTERS a i trochę luzu w stylu, który prezentuje zespół STRACHY NA LACHY. Szczypta przesteru tu i ówdzie (również na wokalu) dodaje pewnego alternatywnego szlifu, ale efekt jest taki, że odbieramy całość jako rockowy album. Kilka riffów sprawia że z aprobatą pokiwacie głową, garść melodii już przy drugim refrenie sprawi że zanucicie je z wokalistą, a kiedy album dobiegnie do końca, będziecie wiedzieć, że będziecie do niego wracać… Niby nic wielkiego, ale jakoś przyjemnie się tego słucha.
Wydaje mi się, że utwory z „Nulle Part”, spodobałyby się słuchaczom radiowej „Trójki”. Jest to bowiem zestaw dobrych kawałków, energetycznych, melodyjnych, a do tego na tyle zróżnicowanych aby stanowić o ich odrębności. I nawet jeśli bardzo ogólnie mamy pojęcie o czym akurat zespół śpiewa, uniwersalny język emocji rock n rollowych dodaje do tego swoiste tłumaczenie.
Krążek wydano w digi packu, a booklet opatrzony jest naprawdę fajnymi fotografiami, które cieszą oko i dodają całości dodatkowego atutu w postaci dbałości o formę. Sprawia to że odbiera się całość jako coś wartościowego. Takie podejście, zawsze pozostawia u mnie dodatkowy punkt do wrażenia końcowego. W tym przypadku na przykład równoważy nieznajomość języka.
7,5/10
Piotr Spyra
