Kategoria: Recenzje – Y

“Junk” grupy YARDBURN to bezkompromisowa punkowo/metalowa jazda bez trzymanki. Zespół bawi się konwencjami łącząc punkową energię i brud z mocnymi gitarami i pełnymi sarkazmu tekstami

Słyszymy świetnych gitarzystów, dobrą sekcję rytmiczną i klawiszowca, błyskotliwe partie fletu i całkiem niezłego wokalistę, który nie kaleczy anglosaskich piosenek.

Instrumentalna muzyka jaką tworzą nie jest tak ekspresyjna i intensywna, w porównaniu chociażby do Tidesów. W tych nutach jest znacznie więcej emocji, błogiego klimatu i łagodności. Taki muzyczny klimat świetnie oddaje szata graficzna tego wydawnictwa.

W kwestii muzycznej jest to album instrumentalny, trudny do jednoznacznego sklasyfikowania. Przenikają między sobą elementy progresywnego rocka, fusion, przesiąknięte psychodelią, ale także wyczuwalną post rockowa aurą.

Trwający raptem czterdzieści minut album jest miłą niespodzianką dla fanów wczesnej progresji czy też szeroko rozumianego brzmienia sceny Canterbury.

Dla sympatyków dawnych dokonań Young Power płyta będzie na pewno miłą niespodzianką i dobrą okazją do sprawdzenia aktualnej scenicznej formy grupy.

YENISEI wykonało kolejny krok. Po udanym „The Last Cruise” z 2019r., ta postrockowa grupa powróciła z nowym materiałem zatytułowanym „Reflections”.

„Best of Yugopolis” to taka przyjemna odskocznia od tego czego słucham na co dzień. W nadmiarze może znudzić, ale odpowiednio dawkowana idealnie sprawdzi się na wszelakiej maści spotkaniach ze znajomymi czy rodziną…

„Milczenie jest złotem” – tak zatytułowali Francuzi jeden z utworów. W ich przypadku wolałbym, żeby nie zamilkli tylko nagrywali kolejne, co najmniej tak interesujące albumy jak „Chaos and Harmony”!

YOSO – co kryje się pod tą dziwaczną nazwą? Aby rozwikłać tą zagadkę należy zabawić się w mały rebus. Jest pewien znany zespół noszący nazwę TOTO, wystarczy skreślić z nazwy tej grupy literki T a w ich miejsce wpisać dwie spośród trzech literek innej znanej grupy (oczywiście YES).

Sympatyczna to płytka, muza do poskakania na koncertach. Zobaczymy co dalej chłopaki wykombinują w funkowo – czadowych rejonach…

Jakiej muzyki możemy sie tutaj spodziewać, podobnie jak w życiu – prawdziwej huśtawki nastrojów. Niemal prog metalowa energia bardzo naturalnie i nader często przeradza się, w tak lubianą przez sympatyków gatunku, progresywną melancholię.

Panowie zabrnęli w rejony, które chyba możemy nazwać… pop z elementami neoprogresywnego rocka?

Wzrokiem dajemy nura w okładkową, zieloną gęstwinę autorstwa etatowego grafika zespołu, Rogera Deana, i słuchamy. Rozpoczyna się bardzo obiecująco, instrumentalną półtora minutową uwerturą, będącą początkiem składającej się z pięciu części, tytułowej suity.