Kategoria: Recenzje – W

Nieprzypadkowo nazwa nowego zespołu wzięła swój szyld od jednego z najlepszych albumów Anathemy. Muzyka zawarta na wydanym właśnie krążku jest wszak kontynuacją tamtych brzmień.

Snowy White jest dla fanów bluesa tym, czym dla hard-rockowych maniaków jest grupa AC/DC. Symbolem niezmienności. Esencją muzycznego konserwatyzmu. Włączając jego nową płytę od razu wiesz, czego się po niej spodziewać.

Płyta trochę jak pewien szampon – dwa w jednym. Na dysku dostajemy ten sam materiał w dwóch wersjach językowych: rodzimej oraz angielskiej.

1. Przełamując fale2. Od zagłady3. Dziś już nie zasnę, zatańczę4. Diament5. Okrutnie6. Ciary7. Najsmutniejsze rzeczy8. ONS9. Pytania10. Ptaki11. Jestem psem12. Bez ciebie13. Kiedyś wszystko było…

„Music for the night drivers” to płyta piękna, pełna mroku i tajemnicy. Odprężająca i kojąca nerwy. Stworzona do słuchania raczej w samotności.

Wiosną 2023 roku minęło dziesięć lat od nagłej, przedwczesnej śmierci Marka Jackowskiego – współzałożyciela Maanamu i współtwórcy najważniejszych utworów w historii tego świetnego zespołu.

Pozycja jakiej przez ostatnie lata dorobił się WATAIN jest godna szacunku. Na scenie ekstremalnej muzyki zespół osiągnął już niemal wszystko i nawet eksperyment z bardziej przystępną odmiana black metalu, jaką zespół zaprezentował na „The Wild Hunt”, uszedł im niemal na sucho.

Druga płyta i drugi nokdaun. Debiut „Dziwidło” był kopniakiem wywarzającym drzwi razem z futrynami krajowej sceny rockowej. Kolejny LP „Przestwór” jest spełnieniem pokładanych wówczas nadziei. Mieli jeszcze niejednokrotnie pokazać na co ich stać, i pokazali.

Mamy kolejny ciekawy debiut na naszej scenie black metalowej. Wrocławska WAŚŃ, za sprawą Via Nocturna, zaprezentowała album „Ciemną Doliną” i jest to co najmniej interesująca propozycja dla zwolenników melodyjniejszej odmiany gatunku.

Już od pierwszych dźwięków można pokusić się o pytanie czy to Vai? Nie, to nie Vai a Weiss!

Album firmowany jest wprawdzie przez Leszka Windera, ale cała czwórka stanowi tutaj monolit i nikt nie wybija się na pierwszy plan. Każdy ma okazję zaprezentować swój kunszt instrumentalny.

MICHAŁ WOJAS to postać, która za sprawą albumów grupy Amarok zdobywa serca coraz większej ilości fanów szerokorozumianego art rocka.

Zespół porusza się w estetyce trashowej ale moim zdaniem uprawiają muzykę na tyle melodyjną że fani pogranicza gatunków powinni być usatysfakcjonowani. Bardzo zgrabnie wszystko się tu zazębia.

„One Last Dance” to solidna płyta. Czy w zalewie muzyki, z jakim mamy do czynienia od kilku lat, ma jakąś szansę?