Kategoria: Recenzje – V

Natomiast w warstwie muzycznej grupa porusza się w zdecydowanie zachodnio
– europejskiej estetyce. Mikstura francuskiego trio to mieszanka industrialnego death metalu w mniej drapieżnym wydaniu.

Zespół pochodzi z Finlandii, a na swoim koncie posiada trzy albumy studyjne, wliczając w to także wydany we wrześniu ubiegłego roku „Sateet palata saavat”. Pewnie nikogo nie zdziwi fakt, że panowie parają się dźwiękami, które śmiało można określić mianem folk/death metalu w klimatycznym wydaniu.

Dotychczas hołdujący głównie purpurowym odcieniom rocka muzycy, na nowej płycie dokładają do pieca, do tego stopnia, że momentami ich nowe nagrania można postawić na jednej półce przy nowych wynalazkach oklejonych nalepką sleeze.

„A Tribute To Deep Purple…” – taka adnotacja mogłaby bez problemu znaleźć się na okładce debiutanckiej płyty Włochów z Voodoo Highway. Gitarowe riffy, partie organów, solówki, rytmika, struktura kompozycji… Wszystko brzmi znajomo…

Może i „MMXIX” nie jest płytą idealną, ale jest to materiał który trafi do każdego sympatyka hard 'n’ heavy. Świetnie się tego słucha i wiele zostaje w pamięci. To nieprawdopodobne, że zespół z takim potencjałem milczał tak długo. Z kolei nowy album wydaje się idealnym początkiem nowego rozdziału.

Krwisty befsztyk* – pierwsze skojarzenie jakie przyszło mi na myśl po wysłuchaniu nowej płyty VooVoo. Surowe brzmienie, surowa muzyka i do tego rockowy czad. Dawno tak VooVoo nie grało.

Imponuje mi mądrość Wojciecha Waglewskiego. Wywołuje podziw w jaki zestawia ze sobą muzykę i słowa. Bezsprzecznie Voo Voo ma swój rozpoznawalny styl , a jednak każda kolejna płyta jest inna.

Miłośnicy ciężkich brzmień z pewnością będą usatysfakcjonowani obcowaniem z tą płytą. Co prawda ciężko ją nazwać nazbyt oryginalną czy odkrywczą, bo zespół nie wychyla się poza konwencję death metalu, zarówno w warstwie muzycznej jak i lirycznej. Najwyraźniej dobrze w tym się gatunku czuje, a to przekłada się na jakość albumu. Wartego polecenia i posłuchania.

Tej płyty nie można nie znać. Ostrzegam jednak – jest to album niechętnie ukazujący swą wielkość. Czasem za drugim przesłuchaniem, czasem za dziesiątym, a czasem – potrzeba więcej. Ale zapewniam – po stokoroć warto! Bo to prawdziwy muzyczny kolos!

Odrażająca okładka sugeruje, że mamy do czynienia z wydawnictwem, na którym próżno szukać wszelkich subtelności…
Pierwsze chwile obcowania z muzyką na płycie dobitnie potwierdzają całkowitą zasadność wcześniejszych przypuszczeń. Niezmiernie dynamiczna mieszanka black/death/thrash metalu plugawymi dźwiękami wybucha już na starcie

Jakież było moje zdziwienie gdy okazało się, że na płycie Tommy Vitaly’a są tylko dwa utwory instrumentalne (skąd inąd udane „Duel” z nawiązaniami do klasyki oraz „La Bestia”, którego początku nie powstydziłby się sam mistrz Gilmour – pachnie „flojdami” na kilometr) a pozostałe osiem to melodyjny heavy/power metal przywodzący na myśl zespołu pokroju At Vance czy Labyrinth.

Trudno zaprzeczyć, że The 25th Hour to album dla zwolenników melodyjnego metalu. Znajdą w nim coś dla siebie zarówno miłośnicy melodyjnego poweru spod znaku dyni, jak i fani grania progresywnego…

Mam nadzieję, że album odniesie sukces, który spowoduje kontynuację pracy w tym składzie. Te utwory są po prostu świetne.

Vision Divine nigdy nie osiągnęli oszałamiającego sukcesu choć na takowy zasługują. Na współczesnej scenie heavy to jeden z ciekawszych zespołów, a atut w postaci Fabio Lione za mikrofonem powinien w końcu zostać dostrzeżony.