Kategoria: Recenzje – O

Pięć lat po wydaniu „In Cauda Venenum” OPETH powraca z nowym albumem „The Last Will And Testament” i jest to płyta, która u jednych wywoła niezdrowe podniecenie a u innych grymas na twarzy…

Debiutancka płyta, ale przygotowana przez doświadczonych artystów (o pseudonimach „Naja” i „Struna”), a i materiał nie do końca premierowy, chociaż zagrany i zaaranżowany na nowo.

Wydoroślał i dojrzał nam OKRÜTNIK. Wystarczy spojrzeć na okładki debiutu („Legion Antychrysta” z roku 2022) oraz płyty numer dwa, czyli krążka o tytule „Krwawy Pontyfikat”.

Nie jestem wielkim fanem albumów koncertowych, chyba, że mają w sobie coś nietypowego, innego (zmiana wokalisty, inne aranże) i dokładnie z taką płytą mamy do czynienia.

Dźwięki tej płyty,  płynąc z głośników, potrafią ukoić skołatane nerwy i idealnie „smakują” wieczorową porą, przy lekkim półmroku.

OVERKILL są jak wino, z wiekiem stają się coraz lepsi i szlachetniejsi. W czasach gdy inni pionierzy amerykańskiego thrashu nagrywają co najwyżej poprawne płyty, ekipa Blitza serwuje dzieła pokroju „Schorched”. Konkretne, treściwe, mocne i niepozbawione melodii.

Już sam tytuł świetnie oddaje nam aurę jaka dominuje w muzyce zawartej na nowym krążku. Również grafika w odcieniach czerni sugeruje, że na nowej płycie znajdzie się znacznie więcej mroku, niż na debiucie.

Gdyby przygotowano ranking największych przegranych w historii polskiego rocka, Ogród Wyobraźni miałby duże szanse na podium, być może nawet na zwycięstwo…

Czy „Patient Number 9” jest ostatnią płytą Ozziego Osbourna ? Nie mam pojęcia i trudno wyrokować. Na pewno jest najlepszą od lat. I jeżeli jest ostatecznym pożegnaniem to w najlepszym z możliwych stylów, jeżeli będzie ciąg dalszy…vvvvvvvv

Niezwykły to album, nie tylko ze względu na muzyczną zawartość. Dla Omegi było to wydawnictwo z gatunku „make or break”.

Przetrzyj oczy, otwórz worek, a wyskoczy Krzysztof Borek!

Kolejny polski zespół, któremu zabrakło łutu szczęścia, by zrobić karierę na miarę talentu (zawiłą historię formacji przypomina bogata książeczka).

Dawno żadna płyta aż tak mnie nie zaskoczyła. OPTICAL SUN na „Save Our Souls” , a jest to mój pierwszy kontrakt z zespołem, zaproponowali utwory, które balansując na granicy metalu i niemal muzyki filmowej wpisują się w sztukę, z którą flirtowały tak odmienne od siebie zespoły jak Lebowski czy Furia (ze wskazaniem na „W Śnialni”).

Dopiero po dłuższym czasie muzyka zaczyna przemawiać i klaruje się jako spójna całość, pozostawiając jednocześnie słuchaczowi coś mocno zróżnicowanego i rozbudowanego.