Kategoria: Recenzje – N

NAILED TO OBSCURITY nagrał bardzo dobry album, który łączy w sobie ducha przeszłości, tradycję tego gatunku, emocje, melancholię oraz metalową moc. To bez wątpienia jedna z najlepszych pozycji w tejże stylistyce jakie ukazały się w ostatnich miesiącach (może nawet i latach)!

Reasumując, płyta niespójna, jakby zespół eksperymentował i nie wiedział za bardzo w którą stronę podążyć. Dla fanów metalu, za mało metalowa, dla fanów gotyku za mało gotycka, dla zwolenników klasycznego rocka zbyt ostra, dla miłośników artrockowej finezji za mało progresywna, a dla antysłuchaczy zbyt mało komercyjna.

Cieszy mnie ten krążek. Cieszy mnie to, że N.O.C. nie zboczyli z dobrze obranej drogi. Nagrali kolejny dobry, dopracowany i bardzo dojrzały album. I chwała im za to.

„Frajer” to bardzo ciekawa pozycja i mimo początkowych oporów, chętnie do niej wracam i pewnie nie raz do niej wrócę. Teraz, po jej przesłuchaniu wiem co ma oznaczać skrót N.O.C. Nie opuszczę Cię. Tak. Ten album na pewno nie pójdzie w odstawkę a o tej grupie tak szybko nie zapomnę.

Ci, którzy znają piosenki Nohavicy wiedzą, że u niego można liczyć na chwile wzruszenia, głębokie teksty, ale i też specyficzny czeski humor, jak i doskonały komentarz do otaczającego nas świata.

„Ito” to wspaniała płyta stworzona przez ludzi całkowicie oddanym temu, co robią. Utwory tu zawarte są pełne zadumy, ale nie brak im mocy i energii.

Brakujący piąty element w dyskografiach Kobonga i Neumy. Materiał z próby wygrzebany po latach (ponad dwóch dekadach od rejestracji!) z archiwum muzyków. Dobrze, że doczekał się oficjalnej premiery. Lepiej późno niż wcale…

Muzycy, których Bóg obdarzył niesamowitym talentem to ludzie z pasją i są całkowicie oddani temu, co robią. Fantastyczna to płyta i godna polecenia nie tylko osobom wierzącym.

W latach osiemdziesiątych zespół Deuter nagrał utwór „Nie ma ciszy w bloku” – próbę przeniesienia na rodzimy grunt hiphopowych klimatów. Nanga też próbuje sił w tym gatunku i – podobnie jak zespół Pawła „Kelnera” Rozwadowskiego – ma nieortodoksyjne i nieoczywiste podejście do niego.

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie opisana powyżej rozległa paleta muzycznych skojarzeń paradoksalnie nie ujmująca dziełu Nothing But Thieves również muzycznej spójności.