Kategoria: Recenzje – J

„Gipsowy odlew falsyfikatu” jest spełnieniem wszelkich oczekiwań wobec nowej płyty Lecha Janerki, więc odtwarzacz, play i ommmmmm.

To już trzeci koncertowy materiał legendy czeskiej (a wcześniej czechosłowackiej) muzyki wydany przez GAD Records. Tym razem archiwalny zapis wygrzebano w prywatnych zbiorach Martina Kratochvila.

Po Jornie możemy się spodziewać pewnego minimum jakości i mieć wobec kolejnych albumów wysokie oczekiwania.Tak było i tym razem w moim przypadku. Ale przyznam, że „Over the Horizon Radar” spełnia pokładane nadzieje.

Już sama okładka kolejnej solowej płyty Adama Jurczyńskiego – „Breath”, sugeruje, że muzyka będzie oddychać klimatem muzyki Pink Floyd. Kiedy wyciągniemy srebrny krążek z plastikowego pudełka CD, wszystko staje się jasne. Ukazuje się bowiem najbardziej charakterystyczny trójkąt w historii rocka. Z tym że w trójkąt ten, wpisane jest logo Adama Jurczyńskiego

Tytułowe „Automaty”,  nie zawładnęły muzyką, jaką proponuje ekipa Jacka Kępki. To prawdziwie żywiołowy i na wskroś rockowy, naturalny muzyczny przekaz.

Co prawda teksty tych piosenek nie mają optymistycznego wydźwięku, lecz są one podane w taki sposób, że słuchaczowi robi się lżej na sercu, a głowa uwalnia się od codziennych trosk.

1. Letter to the Lord2. Taste of Heaven3. Beretta Vendetta4. Hellfire Rider5. Realpolitik6. Vanity Fair7. Gods & Disciples8. Kray Zee9. Fields of Joy10. Dance Macabre11….

Ten czechosłowacki zespół cieszył się w latach siedemdziesiątych dużą popularnością za naszą południową granicą. Wtedy nie doczekał się jednak płyty koncertowej z prawdziwego zdarzenia. Po latach, lukę z nawiązką wypełnił… polski label.

Na przekór różnej maści ekspertom głoszącym tu i ówdzie tezy o śmierci muzyki rockowej, szwedzki duet robi swoje i to w bardzo przekonującym stylu.

„The Fading Hour” to pierwszy solowy album artysty i jest to płyta ze wszech miar niezwykła. Panuje na niej atmosfera nostalgii, smutku czy melancholii, która znakomicie koresponduje z okładką jak i grafikami wewnątrz książeczki.

Chris od lat prowadzi swoją artystyczną karierę w cieniu sławnego brata, najnowszym albumem również nie zmieni układu sił w muzycznym biznesie, ale… nie o to chodzi. „Mixing Up The Medicine” to bardzo sympatyczna płyta, której nie sposób nie polubić już przy pierwszym kontakcie.

„Do utraty tchu” to całkiem niezła płyta, idealna dla tych, którzy kochają rocka, ale chcą odrobinkę odpocząć od hałasu.

Ten zespół miał papiery na dużą karierę, lecz okazał się meteorem na polskiej scenie w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. Specyficzny był to czas: burzliwy, pełen nadziei na zmiany, ale też niepokoju – związanego z sytuacją ekonomiczną sporej części społeczeństwa.

Świetna okładka, zbiór porządnych numerów i cała kampania związana z zakończeniem działalności. Dobrze przemyślane. Czekam na pożegnalne koncerty. Chętnie wybiorę się na taką stypę i strzelę sobie szklaneczkę Jacka za zdrowie “solenizanta”. Zrobili to po mistrzowsku. A przy okazji nagrali swój najlepszy album.