Kategoria: Recenzje – C

Szwajcarska CLEPSYDRA to zespół, którego… nie znałem… W okresie największej fascynacji progresywnym rockiem zespół jakoś mi umknął, a potem nastąpił okres przesytu tego typu graniem… do teraz.

„…Pieronie, jerona, jeronie…” trzeba przyznać, że udało ci się to przedsięwzięcie Wojciechowi Ciurajowi jak pieron! Moim zdaniem lepiej niż wielu innym rockowym muzykom, którzy mierzyli się z wszelaką powstańczą tematyką.

Najnowsza płyta dźwiękowo jest bardzo usymfoniczniona. Od samego początku spada na nas prawdziwa dźwiękowa lawina monumentalnych, muzycznych wątków. Ich intensywność i nasycenie, na wstępie sprawia nawet pewien kłopot, wręcz trudno się skupić by cieszyć się w pełni tą dźwiękową ekspresją

Z pewnością to znaczący album na muzycznym rynku. Jeden z najlepszych jakie ukazały się ostatnimi czasy.

Polecam ten album zarówno Panom, którzy mają ochotę posmalić cholewy do prawdziwych artystek, zamiast sztucznych wytworów popowych wytwórni, jak i Paniom spod znaku czerwonego piorunka, które ogarnęły już L7 i Hole i pragną podążyć w kierunku bardziej metalowego brzmienia.

PŁYTA MIESIĄCA – LUTY 2021

Sentymentalny zrobił się na stare lata pan Vincent Furnier (niedawno obchodził 73 urodziny)… Na swojej najnowszej płycie (poprzedzonej EP „Breadcrumbs”, część utworów z niej znalazło się także tutaj) postanowił wrócić do czasów młodości, kiedy muzyczna scena w Detroit (rodzinnego miasta artysty) była jedną z wiodących w USA.

Niektóre języki nadają się do metalu bardziej, inne mniej. Taki na przykład hiszpański z pewnością nie razi tak jak czeski czy węgierski. Taka na przykład argentyńska grupa Cruel, grająca klasyczny heavy metal daje entuzjastyczny wyraz temu, że można w całkiem przystępny dla innych nacji sposób przełożyć go na swój język urzędowy.

CHASING THE COYOTE sami o sobie piszą, że są zespołem rockowym zagłębiającym się w grunge, stoner rock i doom metal. Ich tegoroczna pięcioutworowa EPka rzeczywiście zdradza wszystkie te inklinacje.

Album jest całkiem przystępny w odbiorze i chłonie się go z łatwością. Być może dlatego, że trwa zaledwie dwadzieścia jeden minut. Oczywiście trzeba być zwolennikiem takich klimatów, bo dźwięki płynące z płyty nic a nic nie przystają do spokoju niedzielnej sumy.

Copo? przez długi czas był samodzielnym projektem Andrzeja Smulko – autora tekstów, wokalisty i gitarzysty. Do składu dołączyli jednak kolejni muzycy.

Znajdujemy tu dziesięć bardzo udanych utworów balansujących na granicy progresynego rocka i tradycyjnej odmiany tego gatunku. Zespół wyraźnie inspirowany dokonaniami Jethro Tull czy Kansas zarejestrował utwory, które z niewiadomego mi powodu przepadły w czeluściach historii polskiego rocka…

Poznanie tej wykreowanej przez Wojtka Ciuraja „krainy dwóch żywiołów”, to sprawa honoru, wręcz obywatelski obowiązek! Każdego Ślązaka? Nie tylko! Nie ważne „…w jakim języku śnisz, w jakim myślisz…” ! Każdego sympatyka muzyki progresywnej.

COVERNOSTRA zrodziła się jako coverband, hołd dla heavy metalu lat 80-ych. Co ciekawe na debiutanckim materiale nie znajdziemy coverów metalowych hymnów a nawiązania do tradycji polskiego rocka!