Kategoria: Recenzje – B

Amerykański gitarzysta i wokalista koncertówek ma pod dostatkiem w swojej dyskografii, czy jest więc sens sięgać po kolejną? Fani oczywiście chórem zakrzykną, że tak, chociaż ich portfele pewnie będą innego zdania.

Muzycznie „The Devils” to osiem hymnów pochwalnych ku chwale rogatego. Muzyka wypełniająca krążek utrzymana jest w większości w średnich tempach (czasem wręcz doom metalowych) – owszem zespół co i rusz dokłada do pieca i słychać, że death/black metal w czarnych ich duszach gra, nie mniej ogromne znaczenie ma na tym wydawnictwie klimat.

W drugiej połowie lat siedemdziesiątych kariera Black Sabbath zaczęła pikować w dół. Albumy „Sabotage”, „Tenical Ecstasy” i „Never Say Die” były już tylko echem wielkich Sabbath z początku dekady. Zespół od środka rozsadzał alkohol i inne używki, który miały katastrofalny wpływ na jego kreatywność i stosunki pomiędzy członkami grupy.

BEHEMOTH już dawno przestał być lokalnym fenomenem. To zespół światowego formatu, z wszystkim przypadłościami takiej pozycji.

Czy Biały Guzik był najlepszym zespołem działającym w byłej Jugosławii? Można dyskutować, podobnie jak z tym, czy ten kraj można zaliczyć do państw „za Żelazną Kurtyną”… Jugosławia co prawda dzielnie budowała socjalizm, ale jednak pozostawała niezależna od wpływów sowieckiego imperium, no i mieszkańcy mieli dużo większą swobodę w kontaktach z Zachodem niż w PRL-u na przykład.

Nagrody Grammy, pewnie tym razem nie będzie. A co tam, byle jest przyjemność słuchania!

Nowy album BLACK RIVER jest dla mnie nie lada zaskoczeniem. Zespół, powrócił z krążkiem, który wyłamuje się ze schematów, do których nas przyzwyczaił a formułę black’n rolla rozwinął do granic możliwości.

Bloodthirst niezwykle konkretnie serwuje doskonały, czarci thrash unurzany w black metalowym brudzie – wściekły, zajadły i bezkompromisowy.

Chwała Ossuary Records, że dają szansę takim zespołom jak BULLETPROOF. Ta argentyńska formacja nie miałaby szans zaistnienia w świadomości polskiego fana metalu gdyby nie wspomniana wytwórnia, a szkoda by było stracić taką szansę.

Wszystko jest tu na właściwym miejscu, o właściwym czasie i właściwej (całkiem sporej) mocy, a wspomniana wyżej różnorodność kompozycji czyni ten album trudnym do przewidzenia. Brzmi on po prostu doskonale, czysto i potężnie.

Zespół okrzepł muzycznie i bardziej dojrzale kontynuuje obrany przez siebie muzyczny kierunek. Kierunek zakorzeniony w rocku progresywnym, a w zasadzie balansujący gdzieś pomiędzy progresywną, a rockową, czy nawet metalową estetyką. Z jednej strony nie stronią od klimatycznych, muzycznych przestrzeni, nie zapominają jednak o szorstkości i mocy, którą powinna cechować solidna rockowa muzyka.

Nie jest to płyta łatwa, jednak dająca dużo dobrego, bo przede wszystkim jest to płyta mądra i skłaniająca do przemyśleń.

Czy po takim wielobarwnym, złożonym zarówno w warstwie muzycznej jak i konceptualnej albumie Nergal z kolegami będą jeszcze w stanie przebić sami siebie? A może dalej mogą już tylko przekombinować?

„Crime of passion” to bardzo przemyślana płyta. Każda nuta, fraza i ilustracja w książeczce znajduje się na swoim miejscu. Rzadko się to ostatnio zdarza, dlatego tym bardziej warto spojrzeć na wschód, by dostrzec tam Belle Morte.