Kategoria: Recenzje – 0-9

Jihlawska „trzynastka” przyzwyczaiła już swoich fanów do tego, że na każdy nowy album należy czekać minimum pięć, sześć lat.

Płyty 52UM bywają nierówne, ale „Echo” nie ma słabych punktów. Pomógł również miks Piotra Falkowskiego (niegdyś muzyka Falarka – skandalicznie niedocenionej, a świetnej grupy), dzięki czemu całość brzmi spójnie.

Myślę, że trzeba jednak traktować ten album jako ciekawostkę i swego rodzaju wizytówkę dla tych, którzy XIII. Stoleti jeszcze nie znają.

Jest to bowiem bezsprzecznie najlepsza płyta XIII. Stoleti od czasów „Metropolis”.

Jakość dźwięku trochę bootlegowa, ale… ma to swój urok. W końcu słuchamy koncertu, a nie wypolerowanej w studiu płyty z milionem poprawek.

Nosferatu is back.. I to z najciekawszym materiałem od ładnych paru lat. Wprawdzie do poziomu „Ztraceni w Karpatech” jeszcze co nieco brakuje, ale chimeryczny lider tej czeskiej kapeli Petr Stepan najwyraźniej odzyskał radość z grania i komponowania

Tak kończył się album „Metropolis”, a także XX wiek. Pozostawało tylko czekać do XXI wieku z taką nadzieją, z jaką patrzy bohater okładki płyty: gdzieś daleko przed siebie, gdzieś w przyszłość, w oczekiwaniu na lepsze czasy…

Niesamowity ogrom pracy, który włożyli w to wydawnictwo muzycy budzi najwyższy szacunek. Ta płyta to jednak nie tylko nawiązania do muzyki etnicznej. To także najwyższych lotów partie wszelakich instrumentów elektrycznych z gitarą na czele. To prawdziwie progresywny… rock? Tak o tej płycie się pisze, ale jest tu i ambitny pop czy wręcz soul.

Debiut 9 Chambers jest poprawny i tylko poprawny. W końcu muzykach z takim dorobkiem i z takimi umiejętnościami trudno oczekiwać jakiejś lipy.9

Podróżujemy po znanych i nieznanych obszarach muzyki, które nieustannie nas inspirują. Zapuszczamy się w rejony rocka, progresji, czasem hardcore’u i metalu

„hardcore – punk ze street punkowym wokalem”, chociaż tym razem to całościbliżej jest do stylu oi!

Już od pierwszego kawałka daje się uchwycić klimat całej płyty. Jak to określa sam zespół – grają z prędkością Boeing – a 747, stąd nazwa zespołu. Ich grę można określić jako hardcore – punk ze street punkowym wokalem przechodzącym w chórki typowe dla hardcore’a.

A gdyby tak zmiksować ikonę gotyckiego rocka – The Sisters Of Mercy z legendą, Davidem Bowie, dodać do tego więcej metalowego ognia, dosypać szczyptę Type O Negative, Lucyfire (projekt lidera Tiamat) oraz spokojniejszych dokonań Moonspell – cóż można otrzymać? The 69 Eyes, zespół, który przez ostatnie lata zyskał sobie spore uznanie wśród wielbicieli gotyckich brzmień i co tu dużo mówić, w pełni sobie na to zasłużył.

Każdy dźwięk, każde gitarowe solo, każdy pląs klawiszowych pasaży sprawia autentyczną radość słuchania.