Autor: Mariusz Fabin

Na początku trochę się obawiałem, czy nadmiar pomysłów nie sprawi, że w którymś momencie będzie przesyt. Na szczęście nic takiego się nie dzieje, bo album trwa dokładnie tyle, ile ma trwać i jest wyważony, czemu niewątpliwie pomaga przemyślana kolejność utworów.

Bycie prawdziwym, wiernym sobie i swoim inspiracjom Artystą to najważniejsza zasada od dawna panująca w muzyce.

Wraz z tym albumem definitywnie kończy się historia The Cranberries. Ta płyta to przepiękne, momentami melancholijne, ale i też rockowe podziękowanie dla fanów.

Po północnych wojażach z dwóch ostatnich albumów Corvus Corax obrał wreszcie dobry kurs i leci z wiatrem.

Dziwna jest to płyta, tkwiąca w jakimś dziwnym zawieszeniu pomiędzy dawnym a współczesnym graniem metalu. Nie może się zdecydować, czy łupać nowocześnie czy oldschoolowo.

Cytując zapomniany już także dziś zespół With: „Cytadela, cytadela, rozdeptana butami czasu”…

Co tu dużo mówić: Crystal Viper koniecznie trzeba posłuchać

Z black metalem nie zawsze jest mi po drodze. Czasem jednak lubię sprawdzić, czy jest coś, co mogłoby mnie zainteresować. I tylko dzięki temu przed ośmiu laty w moich uszach zagościła „Abrahadabra” Dimmu Borgir.

Wciąż świetnie się słucha tej płyty. Jej długość (czterdzieści minut z sekundami) nie męczy. Kompozycje (z jednym wyjątkiem) są naprawdę wyśmienite, zwarte, ciężkie, ale przy tym szalenie melodyjne.

Zwiedzając muzyczny świat warto czasem zajrzeć w miejsca, w których, jak by się mogło wydawać, muzyka metalowa nie gra pierwszych skrzypiec. Podczas moich muzycznych wojaży postanowiłem tym razem sprawdzić, jak wygląda scena nazywana metalem symfonicznym (aka goth-metalem) w słonecznej Hiszpanii.

Wybitny Artysta, wybitna muzyka. Warto przesłuchać ten album kilkukrotnie, ponieważ za każdym razem zyskuje on coś nowego. Jedno jest pewne: Roger Waters absolutnie nie stracił nic ze swojego ciętego języka muzycznego publicysty. Wciąż jest do bólu szczery, a jego teksty są wciąż odpowiednio celne. Ale co najważniejsze – swoją złość i frustrację potrafi ubrać w przepiękną, wielowymiarową muzykę

Deep Purple, legenda, która na zawsze pozostanie w moim sercu jako wzorzec rockowego, melodyjnego grania, obowiązkowo zawierającego bardzo dobre solówki, zarówno na gitarze, jak i na rzadko już używanych w dwudziestym pierwszym wieku organach Hammonda.

Te dwie godziny minęły jak za dotknięciem magicznej muzycznej różdżki. Z pełną świadomością stwierdzam zatem, że jest to jedno z najlepszych wydawnictw koncertowych DVD, jakie przyszło mi kiedykolwiek oglądać.

Ogromna, bogata i zdaje się nieograniczona wyobraźnia Arjena Anthony’ego Lucassena wypełnia ten album po same brzegi.